Gdy zapłaczą cykady. Księga marnowania czasu [tom 4]

Tym razem zobaczymy Himinazawę, o której wcześniej tylko wspominano w cyklu Gdy zapłaczą cykady. Wrócimy do czasów, kiedy mieszkańcy protestowali przeciwko budowie tamy i zatopieniu wioski. Jako że roi się tam od nadużyć, w tym poważnego porwania, na miejsce oddelegowany został młody tokijski policjant Akasaka. Ma zbadać m.in. wpływy rodziny Sonozaki na różne wydarzenia…

Bohaterowie

Akasaka to dość młody policjant. Jest nawet nieco strachliwy kiedy dowiaduje się o zjawiskach nadprzyrodzonych czy morderstwach. Niewinny i zdeterminowany, być może także naiwny. W Tokio zostawia ciężarną żonę, która być może niedługo zacznie rodzić. Jego misja infiltracji w Himinazawie jest całkowicie tajna. Choć wzbudza nieufność większości wieśniaków, małej Rice udaje się z nim zaprzyjaźnić. Jednak, nie wiadomo dlaczego, ta dziewczynka wzbudza w nim nie tylko instynkty opiekuńcze, ale i strach…

Fabuła

To nie będzie kolejna wersja tych samych wydarzeń. Tym razem cofamy się siedem lat przed wydarzeniami z Himinazawy. Akasaka, który zostaje oddelegowany do śledztwa, spotyka tu małą dziewczynkę. Zdecydowanie wygląda ona jakby potrzebowała jego pomocy. To Rika. Jak na kilkulatkę jest zdecydowanie zbyt poważna. Ona już wtedy zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie będzie udziałem całej wioski.

Kreska

Zdecydowanie tomik kręci się wokół Riki i to jej postać jest tu najlepiej narysowana przez Jiro Suzuki. Rika jest wybitna w tym tomie, jej przemiana jest naprawdę zatrważająco dobra. Spośród czterech kobiecych głównych bohaterów pozostaje najbardziej tajemniczą. A wspomnienie jej brutalnego końca w finale ostatniej książki tylko przypomina nam, ile pozostało do odkrycia.

Ciekawostka

Mahjong był girą, w którą Akasaka nie miał sobie równych. Mahjong pochodzi z Chin. Zazwyczaj do gry potrzebnych jest czterech graczy, którzy używają do rozegrania partii Mahjonga kompletu stu czterdziestu czterech kamiennych płytek, które należy dobrać w pary, nieco jak w dominie. Tradycyjny Mahjong na jednak o wiele bardziej rozbudowane zasady. Gracze umieszczają swoje kamienie na podłużnych podstawkach w ten sposób, by były niewidzialne dla innych. Grę rozpoczyna rzut dwoma specjalnymi kostkami. Celem gry jest zebranie czterech zestawów (podstawek) zawierających trzy lub cztery kamienie oraz jednej pary. Jeśli brakuje jednej do takiego zestawu, gracz ogłasza, że „poluje”. Jeśli skończy, krzyczy „Mahjong”. Wygrywa osoba, która zebrała najwięcej punktów.

Podsumowanie

Po raz kolejny widzimy mentalność tłumu wieśniaków z Hinamizawy. To faktycznie bezimienna masa. To walka „my kontra oni”. Tomik pokazuje genezę tragicznych wydarzeń, które będą miały miejsce co roku w święto dryfującej bawełny. Nie jest to może moja ulubiona część serii, jednak jest potrzebna, by dowiedzieć się, co wydarzyło się podczas protestów i skąd wzięły się tajemnicze zniknięcia.

Pozostałe tomy serii Gdy zapłaczą cykady: Księga uprowadzenia przez demony tom 1, Księga dryfującej bawełny tom 2, Księga morderczej klątwy tom 3, Księga marnowania czasu tom 4, Księga uświadomienia, Księga pokuty tom 7-8, Księga uroczystej pieśni tom 9-11, Księga wielkiej rzezi tom 12-15, Księga ukojenia duszy tom 16, Księga upływającej nocy tom 17, Księga manifestacji demona tom 18, Księga rozbicia świadomości tom 19.

---

Na szybko:

Ten tomik rozpoczyna kolejny wątek, cofając się nieco w czasie. Nie ma jeszcze Keiichiego, jest niby spokojniej, a nadal mrocznie. Widzimy Himinazawę oczyma kogoś z zewnątrz. Oto młody policjant zaczyna badać wioskę pod kątem możliwych morderstw i zaginięć. Mamy tu raczej spowolnienie akcji, a wydarzenia są raczej po to, by wytłumaczyć kontekst zaginięć.

Moni zdaniem:

Fabuła: 7/10
Kreska: 7 /10
Bohaterowie: 8 /10