Powóz lorda Bradleya

Każdego roku jedna z dziewcząt z każdego sierocińca kraju zostaje wybrana, by uczestniczyć w występach tzw. trupy operowej Bradley’a. Jednak dociekliwi zauważą, że liczba występujących w operach dziewcząt nie jest tożsama z tą, która oznacza wszystkie zabrane powozem do miejsca zbiórki dziewczyny. Gdzie jest reszta? Tą zagadkę stara się rozwikłać mocna w przekazie jednotomowa manga Powóz lorda Bradleya.

Bohaterowie

Dziewczyny, które mają występować na scenie, są młode i wyjątkowo piękne. Zwykle to jedne z najstarszych w grupie. Każda z nich uważa wybranie za niesamowity zaszczyt, a i same opiekunki sprawiają, przynajmniej najczęściej, wrażenie, że tak jest. Mogą pisać listy zarówno do swojego sierocińca, jak i do dziewcząt, które wcześniej zostały zabrane, a nie ma ich aktualnie w grupie. Zdarza się, że doznają kontuzji i przez jakiś czas nie występują. Tak sobie tłumaczą. Nie będę się jednak rozpisywać nad tym, co się dzieje z tymi, które jednak w występach nie biorą udziału, bo byłby to za duży spoiler.

Fabuła

Mamy tu osiem krótkich historii krążących wokół trupy lorda Bradley’a. Zarówno samego wyjazdu, jak i życia po wyborze, życia tych wybranych i tych pominiętych. Niczym z małych kawałeczków otrzymujemy obraz tego, jak wprowadzono w życie plan 1.14, który obejmuje nie tylko wszystkie ośrodki wychowawcze dla dziewcząt, ale także więzienia w kraju. Najciekawsze jest to, że każda ze stron jest zadowolona (przynajmniej do czasu) z takiego rozwiązania: dziewczęta mają nadzieję na odmianę życia, jeszcze bardziej starają się być jak najlepsze w sierocińcu, a potem sprawować się w trupie Bradley’a, osadzeni łagodnieją za sprawą dnia „paschy”, a planujący czerpią materialne korzyści z obsługi logistycznej przedsięwzięcia. Jeśli jednak dopowiem, że o planie nie wie opinia publiczna, to chyba wyjawię na tyle, by być ciekawym cóż to za plan.

Kreska

Niepowtarzalny Hiroaki Samura, twórcy legendarnego już Miecza nieśmiertelnego, zanurza nas w największe błoto fikcyjnego europejskiego kraju w środku epoki wiktoriańskiej. Świetnie uchywcił przepych koronkowych dziewczęcych stylizacji, sal operowych czy też prostotę obejść sierocińca. Może bohaterki są do siebie dość podobne i żadna z nich nie jest na tyle charakterystyczna, by zapamiętać na dłużej, ale to nie na tym Hiroaki każe nam się zatrzymywać. To brutalność ma tu wypalać się pod powiekami. I wypala, oj, wypala. Naprawdę ciężko zapomnieć graficznie ogrom zła, które wymyślił i narysował autor.

Ciekawostka

Jeszcze po drugiej wojnie światowej zdarzał się, że umieszczane w sierocińcach, często prowadzonych przez zakony, mieszkające tam dzieci nie miały łatwego dzieciństwa. Jakby brak rodziców nie był już wystarczającym minusem. Często traktowano je jako darmową siłę roboczą, co często powodowane było także bardzo niskimi dotacjami przydzielanymi na utrzymanie wychowanków. Sieroty wypożyczano miejscowym chłopom do pomocy w żniwach czy wykopkach, a na co dzień często uprawiały one przyklasztorne ogrody i pola. O większych zbrodniach, jakimi są eksperymenty na dzieciach, wykorzystanie seksualne czy maltretowanie, nawet lepiej nie wspominać. Niestety nadal na świecie istnieją państwa, gdzie dziecko niczyje jest uważane za przedmiot…

Podsumowanie

Wszystkie historie są surowe i brutalne, wszystkie mają swój własny sposób na wywołanie gęsiej skórki. To realistyczna i okrutna manga. Czasami tak bardzo, że aż chciałoby się ukarać wszystkich sprawiających ból, biorących udział w planie, a może dosłownie wszystkich. To manga, która sprawi, że będziesz mocno się zastanawiać, czy wsiąść do dorożki…

---

Na szybko:

Bez wątpienia Powóz lorda Bradleyato manga, którą każdy dobry fan świata powinien przeczytać. Samura po raz kolejny pokazuje swój specyficzny i autentyczny styl rysowania i opowiadania historii, udowadniając, że potrafi dostosować się do każdego tematu, aby stworzyć najlepsze wątki i postaci.

Moni zdaniem:

Fabuła: 9/10
Kreska: 10 /10
Bohaterowie: 8 /10