Historia i przyroda jeszcze nigdy nie była w tak dostępnej formie jak teraz, w formie komiksów. Choć ten wydaje się być przeznaczony dla maluchów, to nie zwiedźcie się: jest w niem sporo przypisów, rusycyzmów, smaczków kulturowych, z których zadowolony będzie nieco starszy czytelnik. Nawet tak stary jak ja.
Krąg życia, obieg materii, cykl życia i śmierci. Trudne tematy, na które ciężko rozmawiać z młodym człowiekiem. Ale już nie. Jest przecież Umarły las, komiks, który pokazuje jak wszystko w przyrodzie jest ważne i jak zatacza koło.
My, ludzie, lubimy nasz uporządkowany świat. Ale taki uporządkowany po naszemu, sprzyjający ergonomii i ekonomii. Zwierzęta widzą w nieładzie i zgniliźnie coś więcej. Dla nich to właśnie właściwy porządek. O tym jak krucha jest równowaga przyrodnicza i jak znaleźć swoje miejsce opowiada komiks Nieumarły las.
Adaptacja chińskiego mitu, dokonana przez Pisu i Manarę, przekształca całą powieść o małpiej postaci w platformę do stworzenia politycznej alegorii. Małpi król jest dziełem pełnym wewnętrznych sprzeczności. Z jednej strony jest to jedno z pierwszych dużych dzieł Manary jako artysty wizualnego, ze szczególną dbałością o szczegóły, ogólne plany i kompozycję, z drugiej strony dzieło zakotwiczone w epoce, w której komiks był uważany za możliwe narzędzie dyskusji politycznej i popularyzacji poprzez fantazję w bardziej wyraźny sposób
“Móóóóóój jest ten kawałek padliny!” – jeśli zaśpiewaliście ten tekst w myślach (lub na głos, nie osądzam!), to zdecydowanie musicie zobaczyć czego dotyczył. A znajdziecie go w finałowym tomie przygód w Umarłym lesie Tomasza Samojlika i Adama Wajraka czyli w komiksie Zew padliny.
